De Mizuno Halve Marathon Amsterdam: één groot feest

YES. I DID IT. Of eigenlijk: WE DID IT. Afgelopen zondag rende ik, samen met David, mijn eerste halve marathon. Ik heb even gewacht met het schrijven van dit stukje, omdat ik hoopte na een week iets rustiger en minder chaotisch terug te kunnen kijken op deze dag. Maar niets is minder waar. de runnershigh is nog steeds aanwezig en ik wil nog steeds het liefst van de daken schreeuwen hoe fantastisch deze ervaring was. Dus als dit een heel chaotisch verslag is, dan is dat te wijten aan de euforie.

Waar anderen zich weken voorbereiden op het rennen van een halve marathon en er ook weken naar uit kijken (of tegenop zien), was daar bij mij absoluut geen sprake van. David en ik besloten namelijk tijdens MudMasters (3 weken eerder) dat het ons “opzich wel leuk leek om de halve marathon te rennen”. De startbewijzen waren al uitverkocht, maar ach “er zouden vast mensen op het laatste moment hun startbewijs verkopen.” En zo geschiedde. David en ik kochten beiden een startbewijs over en het spontane idee werd zondag opeens een feit: ik ging de halve marathon rennen.

Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik me niet druk heb gemaakt over de vraag of ik wel goed voorbereid was. Ik doe 4x per week aan krachttraining en weet van mezelf dat m’n lichaam sterk is en veel kan hebben. Daarnaast doe ik 1x per week aan intervaltraining en ren ik in het weekend een rondje buiten als ik zin heb. Ik ben dus fit genoeg en na een hele ontspannen Dam tot Damloop van vorige maand wist ik dat ik deze afstand in principe aan zou moeten kunnen.

Maargoed, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik helemaal niet gespannen was toen we eenmaal aan de start stonden. Opeens begon ik aan alles te twijfelen. Heb ik wel genoeg gegeten? Heb ik wel genoeg gedronken? Moet ik plassen? Heb ik genoeg kleding aan? Heb ik niet teveel kleding aan? Moet ik nou alweer plassen? Zal ik mn regenjack nu al uitdoen? Waarom doet m’n koptelefoon het niet?! Hoe werkt m’n nieuwe sporthorloge? WAAR BEN IK AAN BEGONNEN?! Gelukkig was ik met de Crew en wisten Rik en David me te kalmeren. Het zou allemaal goed komen en ik moest vooral genieten, want het zou voorbij zijn voor ik er erg in had. Daar vertrouwde ik dan maar op. Mijn koptelefoon ging de prullenbak in, m’n nieuwe Polar m400 werd ingesteld, en mn regenjack bleef nog even aan. Ik was er klaar voor.

En daar gingen we. Het was begonnen. Rik was direct uit het vizier en David en ik gingen rustig van start. Het voelde goed, het voelde lekker, dit was leuk! Na 3km ging m’n regenjas uit en besloot ik die nog even in m’n hand te houden, voor als ik iemand langs de kant zou zien staan aan wie ik ‘m kon geven. Als ik die niet snel zou zien, zou ik ‘m gewoon ergens op de grond gooien. Ondertussen renden we lekker door. Ik genoot van alles, van de omgeving, van de mederenners, van de toeschouwers (DANK dat jullie ondanks het weer zelfs op de Van der Madeweg langs de kant stonden) en van David. Want dat moet gezegd worden, David heeft deze race voor mij net een tikkeltje makkelijker gemaakt. Hij riep constant dat het zo goed ging, hij riep dat we een toptempo hadden, hij begon over koetjes en kalfjes te kletsen, hij zei steeds dat ik moest genieten en stiekem versnelde hij afentoe iets, waardoor ik mezelf uitdaagde en we er een goed tempo in konden houden. Op kilometer 12 beseften we opeens dat we al over de helft waren! De tijd vloog echt! We besloten dat mijn regenjas dus bij me bleef “want vanaf nu was het zonde om ‘m alsnog weg te gooien” en we besloten dat het tijd werd om wat selfies te maken. Tot verbazing van enkele renners om ons heen begonnen we al rennend, kletsend en lachend een selfiesessie te houden. Dit was echt te gek.

De resterende 9 kilometers gingen net zo snel. We renden Watergraafsmeer in, de Mauritskade op, en toen de Stadhouderskade op. “Vanaf nu wordt het alleen maar leuker toch Dave?” Vroeg ik aan David. Hij moest lachen en zei: “Ja, voor zover het mogelijk is dat het nóg leuker wordt, wordt het vanaf nu inderdaad nóg leuker.” En hij had gelijk. Al die toeschouwers maakten dat het voelde alsof ik zweefde. Voor ik het wist waren we in het Vondelpark en waren we écht bijna bij de finish. Eerlijk is eerlijk: het Vondelpark viel me wel het zwaarst van de hele race. Wat is dat park groot! Ik begon toch wel m’n benen te voelen en wat mij betreft mocht de race daar wel eindigen. Maar toen we eenmaal op de Amstelveenseweg aankwamen en ik het Olympisch Stadion al bijna kon zien kreeg ik weer een enorme adrenalinekick. Ik besefte opeens dat ik gewoon bijna een halve marathon had gerend.

Wat was dit waan-zinnig. Toen we het Olympisch Stadion inrenden kreeg ik een brok in m’n keel en moest ik bijna huilen. Maar dat kon niet! Ik moest nog een sprintje trekken, we moesten nog 500 meter! Ik vermande mezelf en rende de hoek om. Dave begon me aan te moedigen, we moesten nog even versnellen want dan zouden we onder de 1:55 eindigen. Dus dat deden we, we versnelden, we haalden mensen in, de finish was in zicht, ik moest lachen, ik moest huilen, ik bleef rennen, daar is de finish, daar is de finish, WE ZIJN GEFINISHT. Een brok ontlading kwam vrij. Ik was zo intens blij. Het was gelukt. Wat was dit gaaf.

Het rennen van de halve marathon bleek een mooiere ervaring dan ik ooit had durven hopen. Ik heb 21 kilometer lang intens genoten en ik geniet nog steeds! Mijn streven was om binnen 2 uur te finishen, dus met een tijd van 1:54:46 ben ik dolgelukkig. Maar die tijd heb ik niet gezet om de rest van mijn leven op te kunnen teren.. Die tijd is er om verbeterd te worden! Wanneer mag ik weer?