Zondagochtend 8 maart, de rolgordijnen gaan omhoog en direct dringen de eerste zonnestralen mijn slaapkamer binnen. Dit belooft veel goeds want laat het nou net de dag van de CPC loop in Den Haag zijn! Voor mij staat om 14:30 uur de start van de halve marathon op het programma dus ik kan het rustig aan doen. Mijn outfit – voor het eerst dit jaar in korte broek en een t-shirt – ligt al klaar en de witte boterhammen met jam zijn al gesmeerd. Na een vrij relaxte ochtend stijgt mijn stressniveau tot ongekende hoogte als ik op het station tot de ontdekking kom dat er herstelwerkzaamheden aan het spoor plaatsvinden en ik dus een deel van het traject met de bus mag of een stuk moet omreizen. Shit! Waarom heb ik die ochtend de reisplanner niet nog even een keertje extra gecheckt?! Al vrij snel kom ik tot de conclusie dat ik een half uur later aan zal komen maar gelukkig is dat alsnog redelijk op tijd. Zonder verdere beren op de weg – of op het spoor, bij de NS weet je het maar nooit – arriveer ik in Den Haag en word ik door de menigte meegezogen naar het Malieveld. En wow het is druk, héél druk!
Als ik mezelf door de grote massa heen gedrukt heb zie ik wonderlijk genoeg meteen mijn Urban Runners maatjes David en Claudia, wat een toeval! Na een korte ontmoeting kleed ik me om en ga ik richting, tasafgifte, toilet en startvak om er na een tiental nerveuze minuten achter te komen dat ik zo goed als achteraan sta in een startvak wat sowieso al niet bij mijn – snellere – eindtijd hoort. No worries, de sfeer is top, we mogen bijna starten en ik wurm me alvast naar de linkerbaan om zo snel mogelijk iedereen voorbij te kunnen stuiven.
Het startsignaal klinkt! We komen langzaam in beweging en na het passeren van de startmatten gaat het tempo nou niet echt omhoog. Ik ben ingesloten, er is geen ruimte om in te halen en de kilometertijden die ik in mijn hoofd heb kan ik eigenlijk direct al laten varen. Na een kleine kilometer komt er zelfs nog een krappe bocht naar links waarbij iedereen zo goed als stil staat. Dit was niet de bedoeling. Ik wilde knallen vandaag en de benen even goed uittesten met het oog op de Rotterdam marathon die eraan komt! Pas na een kilometer of 5 ontstaat er ruimte en kan ik beginnen aan mijn inhaalrace. Het zonnetje is – in combinatie met een verkoelend briesje – heerlijk en het publiek is massaal aanwezig, wat is dit een geweldige loop! Ikzelf, en daarmee ook de kilometers vliegen voorbij en bij de drankposten zijn de bekers eindelijk eens niet voor een achtste deel maar voor zeker driekwart gevuld! Kortom, ik heb de tijd van m’n leven. Totdat ergens na een kilometer of 15 de vermoeidheid in de benen slaat..
Ik moet terugschakelen. Heb ik mezelf opgeblazen? Ik kan wel harder maar de benen hebben daar gewoonweg geen zin meer in. Nu is Den Haag voor mij een vrijwel onbekende stad maar de boulevard van Scheveningen herken ik natuurlijk wel. Geweldig om hier te lopen en wat een enthousiast publiek, mijn naam heb ik inmiddels al meerdere keren horen klinken! Mijn benen beginnen nu wel echt tegen te stribbelen maar ik geniet met volle teugen en ga zo langzamerhand richting de finish. Ik pers er nog iets uit wat op een eindsprint moet lijken en ben binnen in 1 uur 40 minuten en 29 seconden!
De CPC loop is bizar druk maar zeker de moeite waard. De medaille die ik in m’n hand gedrukt krijg – hoort deze niet om je nek gehangen te worden? – is net zo mooi als de loop zelf. Het parcours is razendsnel en leent zich voor toptijden mits je jezelf opgeeft voor het juiste startvak. Tevreden en met een mooie ervaring rijker keer ik weer huiswaarts. Het was een geweldige dag met ook weer een paar belangrijke leermomenten. Eentje daarvan is het afplakken van mijn tepels, die na ruim 21 kilometer schuren langs m’n shirt, behoorlijk pijn zijn gaan doen.
Next stop: Rotterdam!
Tot snel,
Ricardo Instagram: @kardo_
Gaat helemaal goed komen in Rotterdam Ricardo!!