Ken je dat gevoel? Het eindpunt van je run is in zicht. Ultieme focus. Je omgeving wordt bijzaak, je benen worden licht en als een speer vlieg je naar de finish. I love de eindsprint. Usain Bolt, move over.
En voor ik het wist zette ik een #dtv op Twitter – ‘Kan je ergens in Amsterdam een keertje sprintles krijgen?’. Yes, dat kan.
Wie A zegt…dus enige tijd later sta ik mijn slaap uit mijn ogen te wrijven op de atletiekbaan naast het Olympisch Stadion. Geen betere promo voor sprinten dan personal trainer Angelina Hammond. Deze dame zit boordevol kracht en positieve energie. This is gonna be fun.
Ze kijkt me nog een keer vragend aan: ‘Dus wat jij normaal gesproken doet in je training is werken aan souplesse en verlengen van de spieren? Je weet dat dit ongeveer het tegenovergestelde is?’ Ja, ja, weet ik. No worries. Ik ken mijn lichaam en mijn grenzen, roep ik terwijl ik me vol enthousiasme en fanatisme stort op push ups en skippings (de volgende dagen denk ik bij elke beweging terug aan dit moment).
De spieren draaien warm en laden zich op. Angelina haalt een paar zilveren spikes tevoorschijn. Now we’re talking. Ik trek de spikes aan en neem vol verwachting mijn startpositie in. Dit wordt lekker. De eerste passen gaan vol vuur. En dan neemt mijn hoofd het over. Ik kan dit eigenlijk niet, denk ik. En mijn stappen zwabberen over de baan. Wat is het technisch! Waarom kan ik mijn voeten niet omhoog houden? Waarom is het zo lastig om in een rechte lijn te lopen? Wat ben ik toch een kneus in sport!
Gefrustreerd deel ik mijn gedachten met Angelina. Vol ongeloof kijkt ze me aan ‘Dat meen je toch niet? Je verwacht veel te veel van jezelf. Het kan toch niet meteen 100% perfect zijn? Geef je zelf wat meer tijd en heb meer vertrouwen. Ai, touché. Mijn sprintles krijgt ineens een diepere lading.
Angelina gooit het over een andere boeg en het volgende moment lig ik op mijn buik en staar naar de baan. Maximale focus. Ik voel me als een cobra op jacht (mijn brein werkt graag in plaatjes). Op haar teken schiet ik weg naar de 50 meter.
En laat er nou net een hardloopgroepje naast me lopen. Ik sprint ze er allemaal, stuk voor stuk, af. Eat. My. Dust.
50 meter is bijna 100 geworden, maar ik vlieg en voel me sterk als superwoman. Grijns, zweet, fun. I’m alive!
En ik besef me dat het de plek is buiten je comfort zone waar je leert en sterker wordt. Met waanzinnige power en energie fiets ik naar kantoor, klaar voor de dag.
Thanks, Angelina. Binnenkort weer!
X Danielle
