Haaa, mijn eerste blog! Stiekem wel een beetje spannend. En eng. Schrijven voor een nieuw publiek, allemaal nieuwe lezers waarvan ik niet weet wat ze graag willen lezen en vooral een nieuwe uitdaging aangaan … Help!!
Een van mijn grootste, maar wel onzichtbare ‘duties during the day’ is dat ik mijn angsthaas in bedwang moet houden. Helaas geen echte Vlaamse reus, maar wel een same size bange konijn dat in me schuilt. Een bang konijn dat liever vastklampt aan alles wat zij gewend is. Een bang konijn dat zich liever niet zo kwetsbaar opstelt. Want kwetsbaar opstellen… dat is eng. En grappig.
Blootgeven
Volgens mij heeft iedereen wel zo’n ‘huisdier’. Volgens mij heeft iedereen wel een stemmetje dat, hard of zacht, zich altijd wel bemoeid met de keuzes die je op het punt staat te maken. ‘Wat denk je wel niet?’ ‘Wat nou als het mislukt?’ ‘Wat zullen die andere mensen wel niet denken?’ & ‘Dit lukt mij vast niet’’. Ook al lijkt het voor de buitenwereld misschien niet, ik krijg het doodsbenauwd als ik mezelf moet blootgeven. Op het gebied van sport & studie, op het gebied van mijn gekke ingevingen, op het gebied van reizen, op het gebied van daten, op het gebied van belangrijke beslissingen; mijn konijn komt sowieso even om de hoek kijken. En hoewel mijn impulsieve gedeelte overal ‘ja’ tegen zegt, en ik mezelf dan dus klem zet, probeert Bugs Bunny altijd het roer over te nemen.’ Beter doe je het niet, Maris’, ‘Straks faal je’ ‘Je bent hier niet goed genoeg voor, laat een ander het maar doen’.
En áls ik dan op het punt sta mezelf terug te trekken… Dan…
Dan moet ik lachen en weet ik weer dat ik een konijn heb. En dat ik geen konijn ben. Net zoals wanneer je een huisdier koopt; dan ben je ook niet opeens een huisdier.
Mens
Iets doen wat een onzekere uitkomst heeft, vereist moed. Moed en doorzettingsvermogen. En vertrouwen. Een nieuwe weg inslaan vergt inzet, en zeker op het gebied van sport en je levensstijl veranderen kan dit behoorlijk wat weerstand opleveren. Door vele malen (jaja, dwangmatig) de regels van het konijn te overtreden weet ik ondertussen dat het onrealistische angstgedachte zijn. Heel lief bedoeld, maar daar hebben we niets aan. En is het nog ironisch ook. Na elke dag in de sportschool te staan, vind ik het nog steeds eng om het krachthok in te duiken. Na zoveel tentamens goed te hebben afgerond ben ik alsnog bang om het te verknallen. Na makkelijk 10 km te rennen, ben ik toch bang wanneer ik in een gezelschap hardloop dat ik het niet haal. En reizen: Ja!!! Maar elke keer als ik in het vliegtuig zit bedenk ik me toch waar ik aan ben begonnen. Waarom? Who cares? Ik ben ook maar een mens. Het is onderdeel van mij, ik kan er ondertussen heel goed mee om gaan en ik bepaal zelf wat ik ermee doe.
Krachthok
Net zoals ik nu struggel met het feit dat ik het krachttrainen tussen de mannen nog niet helemaal comfortabel vind. Hebben jullie dit ook!? Of dat ik nog steeds die boksles ontvlucht, omdat ik hier totaal onbekend mee ben. Hoewel ik het liefst in de Healthcity Ladies sta te beuken, moet ik nu toch eens die drempel over. Gewoon om het konijn te pesten. En de strijd aan te gaan.
En dat is nog veel leuker ook. Jezelf overwinnen, jezelf schaak mat zetten en na afloop zien dat het echt wel mee viel. Of dat nou met hardlopen, krachttraining, sportschool, eten, nieuwe uitdagingen aangaan of iets anders is; juist door die kleine of grote dingetjes te doen waar we zo tegen opzien groeien we. En dan zie je dat alles mogelijk is. Stap voor stap!
